Rozdział 17

Wciskamy "Play" i czytamy ;)

"Ach, ten męski urok"

 Kiedy rano tworzyłam oczy, nie byłam pewna czy już się obudziłam, czy też jeszcze mi się coś śniło. Leżałam bowiem w świeżo pościelonym łóżku.  Nigdy wcześniej tu nie byłam. Musiała być to sypialnia Paula, ponieważ wszędzie na około znajdowały się zdjęcia Sovi. Niechętnie wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Za szybą rozpościerały się piękne widoki. Rzeszowskie miasto pobudzone do życia. No to teraz pora na mnie. Dopiero teraz ogarnęłam się, że spałam w codziennym ubraniu. Wyszłam z sypialni i skierowałam się do salonu. Tam na kanapie, na której wczoraj wylewałam łzy słodko spał Paul. Postanowiłam go nie budzić. Szybko podreptałam do kuchni, aby zrobić śniadanie. Najpierw jednak wyciągnęłam z kieszeni spodni telefon i wybrałam numer do Nawrockiego. Próbowałam trzy razy, ale druga strona nie odpowiadała. Poddałam się i wróciłam do przyrządzania śniadania. Postawiłam na omlety. Musiałam przeszukać miliony szafek i półek, aby w końcu znaleźć upragnione produkty. W mieszkaniu Paula panował ogromny chaos, co już zdążyłam zauważyć. No bo kto trzyma sztućce w lodówce? (...) W końcu udało mi się przygotować posiłek. W tym samym czasie do kuchni w samych bokserkach wparadował Paul.

- Ups, przepraszam... Myślałem, że jeszcze śpisz. Przebiorę się lepiej.

Zbyt się nie sprzeciwiałam. Podałam jedzenia na stół i czekałam na przyjście Paula. W końcu ten uraczył mnie swoją obecnością tym razem będąc w ubraniu.

- Omlety!!!!!!!
- Hahah wiedziałam, że trafię w twój gust kulinarny. Paul mówi po polsku?
- Gust kulinarny? Zazwyczaj jem coś na mieście, albo idę do Ignaczaków. A jeśli chodzi o polski, to ciągle kształcę swoją mowę.
- Tam urządzasz sobie stołówkę?
- Nawet nie wiesz jak Iwona Ignaczak wspaniale gotuje! Niebo w gębie. A kotleciki to jej popisowe danie
- Hahahah, bardzo chciałabym ją poznać!
- Możesz już dziś będziesz mieć okazję.
- Słucham?
- Zabieram cię dziś na Plebiscyt Rzeszowskich Sportowców! Nominowany na najlepszego rzeszowskiego sportowca roku jest Igła, a cała Sovia jest zaproszona na tą galę. Trochę smutno było by mi iść samemu - Paul zrobił słodką minkę i zaczął szybko trzepotać rzęsami
- Hahah, nie ma mowy! Nigdzie nie idę! Będzie tam dużo Resoviaków, których nie znam, po drugie nie mam żadnej galowej sukienki czy coś. Wszystko zostało w Bełchatowie.
- Nie marudź! Zaraz zabieram cię na zakupy. Myślę, że nie wykończysz mojego konta bankowego...
- Hahah, idiota! Ale ja powtarzam, że nigdzie nie idę.
- Poznasz szybko Iwonę, a z resztą szybko załapiesz kontakt.
- Nie chcę nigdzie iść. Mam ochotę zjeść kubełek lodów i obejrzeć Dirty Dancing.
- Twoje marzenie spełnimy, jak wrócimy z gali. No prooszę!

Ach ten męski urok. 

- Hmm... No cóż... Daj mi 20 minut. Mogę skorzystać z twojej łazienki?

- Jasne, jest do twojej dyspozycji. Czuj się tu jak u siebie. Nowe szczoteczki do zębów znajdziesz koło prysznica, ręczniki w szafce pod umywalką, a z resztą sobie poradzisz - uśmiechnął się Lotman

- Instrukcję proszę! Nie no, dam sobie radę. Ale jeszcze raz mówię, że to nie jest najlepszy pomysł!

- Czekam za dwadzieścia minut w salonie!

Pędem pobiegłam do łazienki. Orzeźwiający prysznic znacznie pobudził moje ciało. Następnie otworzyłam szafkę, która znajdowała się nad lustrem. Znalazłam tam masę damskich kosmetyków. Tę sprawę wyjaśnię z Paulem później. Skorzystałam z mleczka do demakijażu, a następnie nałożyłam lekki makijaż. Swoje ubranie tylko  wyprostowałam, bo nie miałam możliwości założenia czegoś świeżego. Dumna ze swej punktualności chwyciłam w dłoń torebkę i stawiłam się w salonie.

- Widzę, że kosmetyki siostry się przydały?
- Właśnie miałam to z tobą wyjaśnić... Ty masz siostrę?
- Tak, szesnastoletnią. Jeszcze gówniara z niej. Często do mnie przyjeżdża, a kilka jej rzeczy u mnie zostaje.
- Mam nadzieję, że się nie zezłości.
- Phi, nawet się nie dowie! Możemy już jechać?
- Nie...
- No proszę Gooooosiu!
- Szybko, wychodzimy zanim zmienię zdanie.
- Oł jeah!

Wyszliśmy z mieszkania, a Paul zamknął za nami drzwi. Następnie zeszliśmy na parter i wyszliśmy z budynku. Stojąc na kostce przed blokiem rozglądałam się na około szukając pojazdu, którym mieliśmy się dostać do galerii.

- Czyli rozumiem, że na piechtaka? - zagaiłam

Paul wskazał palcem swój czarny motor zaparkowany kilkanaście metrów od nas.

- Żartujesz sobie? Nigdy nie siedziałam na czymś takim.
- Nigdy nie jest za późno, aby zrobić to pierwszy raz. - Paul wyciągnął zza pleców kask dla mnie. To dziwne, bo nie zauważyłam, aby wychodził z nim z domu.
- Ponownie nie ma mowy! Nie wsiądę na to coś! Nie chcę być dawcą narządów!
- O czym ty mówisz? Daj się ponieść!
- Tak, daję się ponieść: jupii! Wystarczy? Możemy iść piechotą lub wezwać taksówkę?
- Chcesz iść piechotą godzinę albo czekać pół na taksówkę, a potem jechać przez centrum przez cztery kwadranse?
- Wolę to niż motor...
- Oj, nie marudź! Wsiadaj!

Paul popchnął mnie w stronę pojazdu. Czułam się lekko skrępowana, ponieważ pierwszy raz mam do czynienia z czymś takim. Kto to w ogóle wymyślił?

- Ja nawet nie umiem na to wsiąść....
- Chcesz tu sterczeć do wieczora?

Z ogromnym oporem usiadłam na motorze, a Paul rozgrzewał (czy jak to się tam mówi) silnik.

- Trzymaj się mnie mocno! - dopowiedział

Objęłam siatkarza mocno w pasie i ruszyliśmy w drogę. Nie wiem z jaką prędkością jechaliśmy, ale dla mnie to była maksymalna adrenalina. Dosięgnęło mnie wspaniałe uczucie. Czułam ten wiatr we włosach i dźwięk omijających nas samochodów. Może nie jest to tak romantyczne, jak kolacja w Paryżu, ale może być. (...) W końcu dotarliśmy na miejsce. Paul zaparkował motor niedaleko wejścia do centrum handlowego i wprowadził mnie do środka.

- Musimy ci kupić sukienkę najlepiej granatową lub beżową, do tego buty, torebkę... - zaczął wymieniać Paul
- Dlaczego granatowa lub beżowa?
- Zakładam koszulę w jednym z tych kolorów. Musisz do mnie pasować
- O boże... Czy nie wystarczy mi zwykła zwiewna sukienka, której użyję jeszcze kilka razy, a nie okazjonalna suknia, którą włożę raz?
- W sumie to i bez zbędnych dodatków będziesz wyglądać ładnie... No, ale nie marudź już! O, chodź tam!

No i zwiedziliśmy kilkanaście sklepów, w których nie było nic na czym mogłabym zawiesić oko.

- Poddaję się. Nie chce mi się dalej tu łazić... Wracajmy do domu, proszę!
- Jeszcze tylko tam!

 Tym razem weszliśmy do jakiegoś sklepu, który w ogóle nie zwrócił mojej uwagi. W środku świeciły pustki, a przy cenach ubrań można było dostrzec kilka zer... Totalnie bez zapału, przeglądałam zawartość wieszaków. I tak nie liczyłam na cud. W końcu usłyszałam wołanie Paul'a. Przemierzyłam pół sklepu, aby w końcu znaleźć go w towarzystwie ekspedientki. Miła kobieta przywitała się ze mną i podała mi kilka naprawdę ślicznych sukienek. Czym prędzej popędziłam do przymierzalni. Będąc już w środku jeszcze raz wykręciłam numer do Nawrockiego lecz ten znowu nie dobierał. Czyżby złośliwość losu?

    Zaczęłam od granatowej sukni sięgającej do ziemi, z dekoltem w kształcie litery V. Szybko ją na ciebie nałożyłam i wyszłam, aby zaprezentować się siatkarzowi i sprzedawczyni. Zauważyłam Paula, który siedział na sofie popijając swoją kawę. Wyglądało to zupełnie tak, jak we wszystkich amerykańskich filmach. Chciałam zachować nastrój więc obróciłam się wokół własnej osi i popatrzyłam na parę obserwującą mnie.

- Nie, jest za długa i nie pasuje do tej okazji. Dodatkowo nie pasuje ci do cery! - skarciła mnie pani Marta

Zdenerwowana weszłam do przymierzalni i tym razem założyłam sukienkę w kolorze krwistej czerni, która sięgała mi do ud. Czułam się w niej lekko niekomfortowo, ale i tak musiałam wyjść do obserwatorów.

- To jest czerwień, a nie granat, ani beż! Z resztą jest za krótka. - teraz swoje dwa grosze dołożył Paul
- Nie możemy wziąć pierwszej lepszej i wyjść? - dodałam wchodząc do przymierzalni

Nie usłyszałam odpowiedzi więc weszłam z powrotem i tym razem założyłam sukienkę, która była strzałem w dziesiątkę. Beżowa sukienka, wąska do pasa, a dalej lekko rozkloszowana, z lekkim dekoltem, z długością do kolan. Zadowolona z wyboru wyszłam, aby się pokazać.

- Bingo! Jest świetna. Teraz buty!

Marta podeszła do mnie i kazała mi założyć na siebie czarne szpilki. Nie miałam ochoty się z nią kłócić. Przymierzyłam jedyne buty, które mi dała i były dobre. Zdjęłam z siebie galowe ubranie i wraz z Paulem podeszłam do kasy, aby zapłacić za zakupy.

- A co ty robisz? - spytał, gdy sięgałam do torebki po portfel
- Płacę za swoją sukienkę? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie
- Ani mi się waż! Jesteś moim gościem w Rzeszowie wiec to ja za ciebie płacę ;)

Nie sprzeciwiłam się. Paul zapłacił za wszystko i wyszliśmy z tego przeklętego sklepu. Później odwiedziliśmy tylko kilka drogerii i byliśmy gotowi, aby powrócić. Ponownie staliśmy na parkingu obok motoru. Tym razem to ja pierwsza usiadłam na pojeździe. Pragnęłam jak najszybciej pojawić się w domu przyjaciela. po kilku minutach dotarliśmy do celu. Szybko wbiegłam po schodach i otworzyłam drzwi po czym zdjęłam buty z obolałych nóg i "walnęłam" się na sofę.

- Paul, ja nigdzie nie idę! Nie wyciągniesz mnie nigdzie i tyle... Nie mam ochotę na zabawę ani na żadne takie.
- Myślałem, że już to przerobiliśmy. Nie martw się, ja też nie zamierzam zostawać tam do końca. Zostanę do ogłoszenia wyników, potem trochę pobaluję z Igłą i spadam stamtąd. Mnie też nie kręcą takie ceregiele.
- Paul? Czy ja dobrze słyszę? Pełny polski!
- Tak, tak. Trening czyni mistrza! To jak? Idziesz?
- Muszę?
- Spiesz się, bo wychodzimy za godzinę!
- Zamorduję cie kiedyś!

Niechętnie wstałam z łóżka i podeszłam pod moją torbę skąd wyjęłam najpotrzebniejsze kosmetyki, które kupiliśmy przed chwilą w galerii. Powlokłam się do łazienki zamykając ją na klucz. Kilkakrotnie Paul dobijał się do drzwi, ponieważ nie wychodziłam stamtąd od około 40 minut. Nie mam ochoty tam iść, ale już skoro zostałam zmuszona to muszę dobrze wyglądać ;) Rozczesałam włosy i spięłam sobie starannego koka. Wraz z gotowym makijażem i fryzurą nareszcie wyszłam z łazienki, co nie uszło uwadze Paula, który od razu wparadował do toalety, a raczej wbiegł.  Teraz pora na ciuchy... Torebki z zakupami przeniosłam do sypialni Paula i zaczęłam przygotowania do imprezy. Założyłam świeżą bieliznę, a następnie sukienkę. Podeszłam do lustra i kilkakrotnie obróciłam się wokół własnej osi. Sukienka była naprawdę rewelacyjna! Dla dopełnienia założyłam szpilki i byłam gotowa, na tą "zabawę"... Wychodząc z pokoju jeszcze raz kątem oka spojrzałam na swoje odbicie w lustrze.

Co ten durny Michał we mnie widzi? Zwykła szara dziewczyna. Ogromne zielone oczy i szpetny nos, a do tego kłapciaste uszy. Nieproporcjonalnie zbudowana osoba, nawet lekko umięśniona. Nie jestem wyjątkowa ani nawet inna. 

W końcu wyszłam z sypialni siatkarza. Ten siedział już na sofie w salonie i oglądał przypadkowy mecz siatkówki na Polsacie Sport.

- Jestem już gotowa. Idziemy?

Chłopak wyłączył telewizor, wstał i odwrócił się patrząc na mnie. Jego oczy przejechały mnie od góry do dołu analizując każdy centymetr mojego ciała. Potem przechylił głowę na jedną i drugą stronę, po czym utworzył usta szeroko ze zdziwienia.

- WOW! Wyglądasz niesamowicie! - powiedział, gdy się lekko otrząsnął

- Dziękuję, dziękuję. Po części to twoja zasługa. I nie schlebiaj mi tak, bo wpadnę w samouwielbienie!

Paul wybuchnął śmiechem i w takim humorze zeszliśmy na parter. Kazałam przyjacielowi zamówić taksówkę, a sama wyjęłam  telefon z mojej niepasującej do niczego torebki. 

42 nieodebrane połączenia od:Michał Winiarski

O, patrzcie Michał sobie nagle o mnie przypomniał! Weszłam w kontakty i zjechałam suwakiem na literkę "J". Ponownie wykręciłam numer do Nawrockiego. Po drugiej stronie było cicho. Próbowałam jeszcze dwa razy aż w końcu się poddałam. Wyszłam z budynku i zobaczyłam Paula niedaleko swojego motoru.

- Zamówiłeś taksówkę?

- Tak, tutaj stoi - Paul pokazał palcem na swój motor

- Ponownie stroisz sobie żarty? Może nie widzisz, ale mam na sobie sukienkę, która lekko krępuje mi ruchy! 

- Nic nie będę podglądał. Wsiądziesz i wysiądziesz! Albo to albo idziesz na piechotę...

- Cholera... Dawaj ten kask!

Wyrwałam przyjmującemu kask z ręki i nałożyłam na głowę. Popatrzyłam się krzywo na pojazd. Głośno wzdychnęłam i usiadłam okrakiem na jednośladzie. Paul zaczął się śmiać i usiadł przede mną. Po chwili byliśmy już w drodze. Mocny wiatr cały czas rozwiewał moją sukienkę więc musiałam ją gładzić i przytrzymywać. To pewne, że nigdy sobie nie kupię motocykla. Dotarliśmy na miejsce po siedmiu minutach. Paul zaparkował za budynkiem, a ja wysiadłam i ostatni raz poprawiłam wygląd. Budynek prezentował się naprawdę wspaniale. Wokół mnie znajdowały się same nieznane twarze. To na pewno sami sportowcy, ich rodzina i przyjaciele.

- Paul wejdź sam do środka, a ja zaraz dojdę. Ada do mnie dzwoniła rano, muszę do niej odpisać, żeby się nie martwiła.

- Ale nie zrobisz mi psikusa typu, że zaraz stąd pójdziesz?

- Oj nie, nie. Nie gadaj tyle, tylko wchodź. Zaraz dołączę.

Paul posłusznie wszedł do środka, a ja wróciłam na parking. Najpierw z torebki wygrzebałam wizytówkę Pauliny i napisałam jej krótkiego esemesa, a później już ostatni raz wykręciłam numer do Nawrockiego.

- Halo? - Odezwał się głos ze słuchawki

- Cześć, Gosia z tej strony. Muszę Ci coś powiedzieć....

__________________________________________________

Rozdział według mnie słaby, ale mam nadzieję, że wam się podoba ;) Dziękuję za 13k wyświetleń ;) Ale zauważyłam, że coś mało komentujecie ;c Bardzo proszę o komentarze nawet jeśli mają być niepochlebne ;) Jak zapewne zauważyliście po raz kolejny zmieniłam wygląd bloga xd Cały czas coś mi nie pasuje i chce to ulepszać, ale nie wiem czy mi to wychodzi ;) Tak czy inaczej w najbliższym tygodniu żadnych zmian ;) Następny rozdział postaram się dodać w niedzielę, ale nic nie obiecuję ;) Wiem, że będziecie uważać, że rozdział jest krótki, ale postanowiłam dodawać częściej, ale krótsze ;)

---------------------------

Jak myślicie po co Gośka zadzwoniła do Jacka Nawrockiego? Piszcie swoje propozycje w komentarzach! ;D

---------------------------

Jeśli chcesz być informowany o nowych rozdziałach zajrzyj w zakładkę "Informator" tuż pod opisem bloga ;)

CZYTAM=KOMENTUJĘ!